همه چیز درباره ی روستای تجره

 روستای تجره در دهستان گلاب از بخش برزک در ۸۸ کیلومتری جنوب غربی شهرستان کاشان، استان اصفهان و ۳۳ کیلومتری شمال میمه و ۹ کیلومتری آزادراه اصفهان-تهران قرار دارد. طول جغرافیایی آن ۲ و ۵۱ وعرض جغرافیایی آن ۳۵ و ۳۳ می باشد ۲۱۸۰ متر از سطح دریا ارتفاع دارد.روستای تجره از طرف جنوب با شهر موته و از طرف شرق با میمه ، و از طرف شمال با برزک و از طرف غرب با رباط ترک و دلیجان همجوار هست. البته در اطراف روستا، روستاهای پنداس، آرنجن ارتباط نزدیکی هست ( دهخدا ،۱۳۴۰؛ ۳۹۰ / دایره جغرافیایی ستاد ارتش، ۱۳۳۹؛ ۷۲).

آب و هوای روستا

برخلاف اینکه شهرستان کاشان در منطقه ی نسبتا کویری واقع شده است و دارای آب و هوای گرم و خشک است، روستای تجره در منطقه ی کوهستانی و سردسیر واقع شده است و دارای تابستان های معتدل و مطبوع و بدلیل وجود کوه های اطراف آن، زمستان هایش با سوز و سرمای فراوان همراه است.
این روستا به دلیل موقعیت جغرافیایش ۴ فصل سالش از هم متمایز است. و دارای خزانی سرد و خشک همراه با بارندگی و زمستان هایش با ریزش برف و باران و یخبندان سوز و سرمای فراوان همراه است، بهار و تابستان هایش خنک و مطبوع است به طوریکه مأمن گاهی است برای جسم خسته و گرمازده ی ساکنان شهرهای اطراف بویژه کاشان که با بادهای خنکش نوازشگر روح خسته آنهاست است. دمای روستای تجره در تابستان بین ۱۵ تا ۲۵ درجه و زمستان هایش گاهاً به زیر صفر درجه نیز می رسد.

وجه تسمیه روستا

در مدارک و اسناد تاریخی، در مورد علل نام گذاری این روستا اشاره ی صورت نگرفته است، ولی بنا به گفته ی اهالی این دیار، چون پایه گذاری روستا ابتدا در ته جُره ی (در زبان محلی یعنی دره) کوه پایه گذاری شده است بدین نام معروف و مأنوس شده است.

آمار جمعیتی روستا

در گذر تاریخ و گذشت زمان اکثر شهرها و روستاها با پدیده ی غالبی به نام”مهاجرت” روبه رو شده اند که این پدیده گاهی محدود به موقعیت جغرافیایی داخلی ایران و گاهی هم بین سرزمین ایران و سایر کشورها بوده است.
روستای تجره نیز از این قاعده مستثنی نمی باشد و در گذر زمان بویژه در چند دهه اخیر با آن درگیر شده است.به دلایل گوناگونی از جمله نبود شغل مناسب اکثر ساکنان روستای تجره را مجبور به مهاجرت از این روستا به شهرهای دور و نزدیک اطراف کرده است.
طبق آمار نفوس و مسکن سال ۱۳۹۰ جمعیت ساکن و دائمی روستا ۳۰۰ نفر و در قالب ۱۲۰ خانوار می باشد که اکثریت شامل قشر میانسال و کهن سال می باشد.

قدمت روستا

سند ومدرکی در مورد قدمت این روستا وجود ندارد اما وجود بناها و گفته ی خود اهالی بیانگر این است که این روستا حدود ۵۰۰سال پیش وجود داشته و مردمانی را در خود پرورش داده است که تاریخ در مورد آنها سکوت اختیار کرده و مدتی پس از زندگانی به دیار باقی شتافته اند.

فرهنگ
گرچه هنوز به طور دقیق کسی از قدمت روستا اطلاعی ندارد اما آثار تاریخی و خانه های قدیمی مکانهائی هستند که از فرهنگ و تاریخ مردم خبر می دهند. مذهب همه مردم شیعه می باشد و موقوفاتی که هنوز به جا مانده نشان می دهد که گذشتگان هم همچون مردمان امروز از محبان اهل بیت (ع) بوده اند. مقبره بابا محمود انصاری که بین دو روستای پنداس و تجره واقع گردیده هست.
از جمله مراسم آیینی و مذهبی مردم روستا می توان به مراسم تعزیه خوانی اشاره کرد که همه ساله به خصوص بیشتر در ایام محرم برگزار می شود و عاشقان و محبان اهل بیت (ع) را از روستاها و شهرهای اطراف برای دیدن آن به این روستا می آیند.
هرچند امروزه مثل گذشته روابط خانوادگی و رفت و آمدهای خانوادگی مثل گذشته نیست اما هنوز هم کمک به همسایگان و نیازمندان و دیگر هم نوعان در روستا رواج دارد و خصلت مهمان نوازی اهالی زبانزد عام و خاص می باشد.
صدای زیبای دلنشین موذن، به هنگام نماز، آرامش خاصی به روستا می دهد. پیرغلامی که سحرگاه از خواب بر می خیزد و با صدای دلنشین، خود و اهالی را آماده اطاعت از خدا و شروع روزی برای کار و تلاش می دهد. در روستا وقتی اهالی برای انجام فریضه نماز صبح سحرگاه از خواب بر می خیزند، بعد از اقامه نماز خود را برای کار و تلاش و شروع روزی دیگر آماده می کنند. سحرخیزی خصلت عامه روستا می باشد.
سطح سواد مردان و زنان میانسال اکثراً تا مقطع ابتدایی بیش نیست. اگرچه پیرمردان و پیرزنانی که از نعمت سواد محروم بوده اند اما اگر دقایقی هم نشین و هم صحبت آنان شویم می بینیم که هرچند کلاس نرفته اند اما چه خوب صحبت می کنند، روایت های دینی بسیار زیبایی را بیان می کنند .